کد خبر : 6663

تاریخ انتشار : پنج‌شنبه 4 اردیبهشت 1393 - 16:49

▪ شما در حال حاضر، جزء طراح‌های موفق لباس هستید. ممکن است راجع به بیوگرافی و علت علاقه‌تان به دوخت توضیح بفرمائید؟
ـ علاقه من از کودکی در کنار چرخ خیاطی مادرم شکل گرفت و بعد که در سال ۴۸ از دانشگاه هنرهای تزئینی فارغ‌التحصیل شدم و در رشتهٔ طراحی پارچه مشغول به کار شدم. روز به روز به کارم بیشتر دلبسته می‌شدم. همسرم دکوراسیون داخلی خوانده و گاه همراه با او مرا به نقاشی هم سوق داده است. در سفرهائی که داشتم دوستان خوبی یافتم که مرا با لباس‌های مارک‌دار و شرکت‌های مهم دنیا آشنا ساخت و این قدمی بود برای اینکه به دنیای بزرگتری پا بگذارم.
▪ در این دیای بزرگتر، فرزندانتان چگونه شما را یاری کردند؟
ـ من ۲ فرزند دارم یک پسر که مهندس کامپیوتر است و در عکاسی و برنامه‌های کامپیوتر به من کمک می‌کند و دخترم که در ایران زندگی نمی‌کند و رشتهٔ زبان خوانده است. من همیشه در فکر این بودم که همسر و مادر کاملی باشم. اما برقراری توزان بین خودم و همسرم با کاری که انجام می‌دهم، خیلی مسئولیت مرا سنگین‌تر می‌کند.
▪ روزی چند ساعت کار می‌کنید و چرا؟
ـ دست کم روزی ۶ ساعت. فکر کردن در کار من خیلی مهم است. کار زیاد مهم نیست. فکر زیاد مهم است. پشت هر کاری باید فکری باشد. فکرهای من روی لباس و کارهای هنری دور می‌زند. اگر مطالعه می‌کنم. سفر می‌روم، تلویزیون می‌بینم و روزنامه یا مجله می‌خوانم. می‌خواهم چیزهای جدیدتری برای کارم بیابم و همه اینها به خاطر این است که عاشق کارم هستم. اگر کارم را دوست نداشتم، آن را کنار می‌گذاشتم، چون درآمد مادی زیادی برای من ندارد. من دوست دارم برای کشورم قدم‌های مثبت بردارم. کار تجاری را دوست ندارم. دنبال این نیستم که ببینم توی بازار چه طرح و رنگی است که به سرعت آن را کپی کنم تا کارم بهتر فروش برود. من طرح و پارچه‌ام را از فکرم و ایده‌ام تعیین می‌کنم و می‌دانم که طراحی و خیاطی انتهائی ندارد.
▪ با این همه ابتکار و ذوقی که از خود نشان داده‌اید، اگر بخواهید خود را با افرادی مانند ”والنتینوگاراوانی“ مقایسه کنید، چه می‌گوئید؟
– ”والنتینو“ ۵۰ سال است که کار می‌کند. ما خیلی راه در پیش داریم که به آنها برسیم. کار او طوری که پارچه را برایش می‌بافند و به دلخواهش رنگ می‌کنند. او پارچهٔ آماده استفاده نمی‌کند، از یک عده طراح و دوزندهٔ باتجربه و سابقه‌دار در کارش استفاده می‌کند. او لباس‌های خاص برای افراد مشهور می‌دوزد. اما در ایران کسانی که دنبال کارهای متفاوت هستند، باید آن را از طراحان متفاوت تهیه کنند. لباس‌های مارک‌دار که وارد ایران می‌شود، سایز افراد مانکن است و برای افراد درشت و کسانی که به لحاظ اندام، نامتعال هستند، مناسب نیست و از طرفی به قدری گران است که فقط افراد خاصی می‌توانند آن را بخرند.
▪ چه‌قدر رقیب دارید؟
– در جواب می‌خواهم فرق رقابت و حسادت را بگویم. قابت خوب است اگر رقابت نباشد هیچ کاری پیش نمی‌رود، اما حسادت بد است. رقابت یعنی اینکه اگر کسی پیشرفتی کرد م هم سعی کنم و خودم را بالا بکشم. اما حسادت یعنی دخالت در کار کسی و یا به‌اصطلاح، جو را خراب کردن، که این کار بسیار غیرانسانی است.
▪ مشخصه اصلی کار شما چیست؟
ـ علاقه‌مندی به کارم و اینکه کار من، جنبه‌ٔ معنوی دارد، برایم بسیار مهم است. این کار سود چندانی برایم نداشته است. وقت‌های فراغتم را پر کرده است، اما به خاطرش سفر کردم، لوازم تزئینی خریدم و با ذوق و شوق تصمیم‌گیری کردم که چه چیز را کجا به‌کار ببرم. فکر من منبع الهام است. چنین پارچه‌هایم بسیار بادوام است. چرا که پارچهٔ بادوام، ارزش کار را بالا می‌برد. مانتوهائی با پارچه‌های عالی به سبک قاجار و صفویه دوختم که بسیار مورد توجه بود. من معتقد هستم ما فرهنگ غنی داریم و همین که من از آنها الهام می‌گیرم و افراد را راضی نگه می‌دارم، طور یه سال‌ها است طرح‌های مرا می‌پوشند، قانع می‌شوم. هدفم هرگز مطرح شدن نبوده است. قدرشناسی مردم و رضایت آنها به‌قدری قلب مرا شاد می‌کند که نهایت ندارد.
▪ برای اینکه لباس ایرانی را به دنیا بشناسانیم، چه باید بکنیم؟
ـ در خارج و داخل ایران، نمایشگاه لباس ایرانی ترتیب بدهیم. طراحان ایرانی می‌توانند در تمام دنیا مطرح شوند، مردم دنیا طرفدار مد هستند، اما ما خودمان را گاهی دست کم می‌گیریم. پشتیبانی دولت و نهادها به لحاظ مادی هم مهم است. برای سالن‌ها و هتل‌ها هم نمایشگاه ترتیب دهیم.
▪ و به‌عنوان آخرین سؤال، برای خانم‌های ایرانی چه توصیه‌ای دارید؟
ـ من فکر می‌کنم سادگی، بهترین مشخصهٔ شخصیت یک خانم است. متأسفانه برخی از جوانان ما دوره‌ای برای خودشان تعیین نکرده‌اند به لحاظ اینکه در هر مقطع سنی، چه کاری را باید انجام بدهند. برخی از آنان از دوران نوجوانی وارد حد و حدود یک خانم شده‌اند و این تنها نظر من نیست؛ نظر خیلی‌های دیگر هم است به لحاظ آرایش صورت و مو به‌خصوص در سن‌های پائین، خیلی زیاده‌روی شده که جای تأسف دارد. مدهای عجیبی وارد جامعه شده است که هم به خود افراد و هم به جامعه ضرر می‌رساند. جوان‌ها باید به فکر تحصیل، تشکیل خانوادهٔ موفق، کار آبرومند و مفید برای جامعه باشند.

منبع: