تأثیر دیابت بر پوست /سلامت

تصلب پوستی ناشی از دیابت:
در اثر این بیماری نادر- که بیشتر بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 را درگیر می‌کند- پوست پشت گردن و قسمت فوقانی کمر ضخیم می‌شود. برای درمان باید قند خون را پایین آورد و از محصولات مرطوب‌کننده کمک گرفت.برص (ویتیلیگو):
در این بیماری سلول‌های سازنده رنگ‌دانه‌های پوست از بین می‌روند در نتیجه تکه‌هایی از پوست بی‌رنگ می‌شود. لکه‌های بی‌رنگ ویتیلیگو اغلب بر ناحیه سینه و شکم به وجود می‌آیند اما ممکن است اطراف دهان، بینی و چشم‌ها هم دیده شوند. این بیماری که در دیابتی‌های نوع 1 شایع‌تر است با داروهای استروییدی موضعی، اشعه ماورای بنفش و میکروپیگمانتاسیون (خالکوبی یا همان کاشت رنگدانه بر پوست) درمان می‌شود. برای پیشگیری از آفتاب سوختگی لکه‌های بی‌رنگ پوست مصرف ضدآفتابی با حداقل SPF 30 ضروری است.

مشکلات مرتبط با مقاومت به انسولین
آكانتوز نیگرینكاس: به دنبال این بیماری مناطق خاصی از پوست و به ویژه قسمت‌هایی که روی هم تا می‌خورند (کشاله‌ها، پشت، زانو، زیر بغل زیر پستان و روی آرنج) تیره می‌شوند و به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای درمی‌آیند. گاهی هم کمی برآمده و مخملی مانند می‌شوند و حالتی شبیه زگیل به خود می‌گیرند. این بیماری در افراد چاق بیشتر دیده می‌شود.

درموپاتی دیابتی:
در این بیماری، عروق خون‌رسان پوست تغییر می‌كند و به دنبال آن ضایعات گرد یا بیضی شکلی بر قسمت‌های پایین پا-که پوست نازک‌تری دارند -ظاهر می‌شود. اگرچه این ضایعات خارش و سوزش دارند اما بی‌خطر‌ند و معمولا درمان خاصی نمی‌خواهند.

تصلب دیجیتال:
در این بیماری پوست انگشتان دست، پا و دست‌ها سفت، مومی شکل و منقبض می‌شود. درمان این بیماری، کاهش قند خون و استفاده از مرطوب‌کننده است.

گزاتوماتوزیر اروپتیو:
بدن افرادی که مقاومت شدیدی به انسولین دارند، نمی‌تواند خون را از مقادیر بالای چربی پاکسازی کند. به همین دلیل چنین افرادی در معرض ابتلا به بیماری‌های لوزالمعده قرار می‌گیرند. این بیماری پوستی به صورت جوش‌های کوچک زرد، با برجستگی‌های مومی شکل خارش‌دار که توسط‌هاله‌ای قرمز احاطه شده‌اند معمولا درنواحی صورت و باسن و همچنین پشت دست و پا بروز می‌کند. برای از بین بردن این ضایعه‌های پوستی باید سطح چربی خون را کنترل کرد. این ضایعات طی چند هفته خود به خود از بین می‌روند. پزشک ممکن است برایتان داروهای کاهنده چربی خون هم تجویز کند.

خارش، تورم و تاول
تاول دیابتی:
گاهی روی انگشتان پاها و دست‌های بیماران دیابتی تاول‌هایی مانند تاول سوختگی می‌زند. این تاول‌ها درد ندارند و خودشان به مرور زمان بهبود می‌یابند و معمولا دربیماران دیابتی که وضعی وخیم یا نوروپاتی دیابتی دارند دیده می‌شود و در عرض 2 تا 5 هفته خود به خود محو می‌شوند. کنترل قند خون بهترین درمان این بیماری است.

گرانولوم گرد منتشر:
به دنبال این بیماری قسمت‌هایی از پوست دچار التهابات قوسی شکل می‌شود. این زواید معمولا در ناحیه انگشتان و گوش‌ها و شکم ظاهر می‌شوند. این التهاب می‌تواند قرمز، قرمز مایل به قهوه‌ای یا به رنگ پوست باشد. برای این بیماری درمانی لازم نیست اما گاهی استرویید موضعی (مثلا هیدروکورتیزون) می‌تواند به بهبود علایم آن کمک کند.

بیماری‌های قارچی و باکتریایی
عفونت باکتریایی: بیماران دیابتی در معرض عفونت‌های پوستی مختلفی قرار دارند اما در بیماران دیابتی که قند خون خود را کنترل نمی‌کنند باکتری استافیلوکوکوس سبب التهاب ناحیه فولیکول‌های مو می‌شود. از دیگر عفونت‌ها می‌توان به عفونت‌های محل غدد پلک‌ها و عفونت باکتریایی ناخن اشاره کرد. برای درمان این عفونت‌ها باید از آنتی‌بیوتیک استفاده کرد که توسط پزشک تجویز می‌شود.

عفونت قارچی:
قارچی مخمر مانند به نام «کاندیدا آلبیکنز» مسوول بیشتر عفونت‌های قارچی مبتلایان به دیابت است. خانم‌های دیابتی مستعد عفونت قارچی واژن هستند. این قارچ‌ها می‌توانند در قسمت‌های دیگری از بدن از جمله گوشه‌های دهان، لای انگشتان دست و پا و داخل ناخن‌ها هم رشد کنند. عفونت ناشی از این قارچ‌ها خارش‌دار، قرمز روشن و اغلب با تاول و فلس احاطه شده‌ است.

شایع‌ترین عفونت‌های قارچی عبارتند از: